Ik stond te hijgen als een paard dat net was gefinisht op de racebaan van Duindicht. Het was tijden geleden dat ik zo hard en zolang achterelkaar had hardgelopen.
Mijn vliegtuig vanuit Fort Lauderdale had door technische problemen maar liefst twee uur vertraging opgelopen waardoor ik mijn aansluitende vlucht vanuit Atlanta naar Amsterdam zeker zou gaan missen. Ik had de keuze om gedwee te wachten totdat mijn vlucht zou verschijnen en dan maar te zien wat er van zou komen in Atlanta, of alles uit de kast te halen om alsnog op tijd bij het vliegtuig in Atlanta aan te komen.
De dame achter de balie was bereid om mij op een andere vlucht te zetten. Weliswaar later dan gepland, maar nu had ik in ieder geval een kans. Er zouden mij 20 minuten resteren om in Atlanta van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant te komen.
Bij de instapgate aangekomen vertelde ik aan de grondstewardess mijn dilemma en verzocht haar om indien mogelijk, mij van de achterste rij in het vliegtuig verder naar voren en dichter bij de uitgang te plaatsen. Ook dat lukte. Ik kreeg een plaats die nog maar zeven rijen van de uitgang verwijderd was en niet vijfentwintig zoals voorheen.
Maar daar liet ik het niet bij. In het vliegtuig aangekomen deelde ik mijn verhaal met twee stewardessen en vroeg hen of het mogelijk was om bij het uitstappen rekening te houden met mijn tijdgebrek. En zie daar, ook dat lukte. Tijdens het taxiën naar de gate op het vliegveld van Atlanta, werd er aan de medepassagiers verzocht om voorrang te geven aan passagiers die een zeer korte overstap tijd hadden door hun vertraagde vlucht vanuit Fort Lauderdale.
Mijn medepassagier, zittende aan het gangpad, gaf al aan ruim baan voor me te maken en de man achter mij, die mij tegen de stewardessen had horen zeggen dat ik naar Amsterdam moest, had op zijn iPhone spontaan voor mij uitgezocht bij welke gate ik moest zijn. Ik was er helemaal klaar voor. Op het moment dat we mochten opstaan werden passagiers die in de weg stonden door zittend gebleven medepassagiers gesommeerd om mij ruim baan te geven. USA is meer dan OK!
Ik stond als eerste bij de deur. Op het moment dat de deur halfopen stond leek ik wel een racepaard dat het starthok eindelijk mocht verlaten. Rennen!
Wat heeft dat nu te maken met TenPages.com?
Het is heel voor de hand liggend. Wanneer je een manuscript op TenPages.com plaatst wil dat niet zeggen dat alles precies zo gaat lopen als dat je vooraf misschien had gepland.
De vraag is dan hoever jij gaat met het zoeken naar alternatieven om alsnog je doel te bereiken? Of ga je lopen roepen dat het allemaal "hun" fout is en dat "ze" het allemaal beter hadden moeten regelen? Of neem je zelf verantwoordelijkheid en ga je er "echt" alles aan doen om het voor elkaar te krijgen?
Afgelopen donderdag de 24ste Mei, heeft Marion het voor elkaar gekregen om alle aandelen van haar manuscript Wensen en verlangens te verkopen via TenPages.com. Zij is daarmee de 63ste schrijver die het is gelukt om alle aandelen binnen vier maanden te verkopen en zo een uitgeverscontract heeft verdiend. Op zich misschien niet meer zo heel bijzonder, ware het niet dat Marion met nog maar een maand te gaan nog maar net iets meer dan duizend aandelen had verkocht. Ze was absoluut in het begin geen hardloper en ik moet eerlijk toegeven dat ik destijds mijn twijfels had of ze het wel zou gaan halen.
Wat mij wel aan Marion was opgevallen was haar enorm doorzettingsvermogen, haar enthousiasme en vastberadenheid om er alles aan te doen om haar doel te bereiken.
Wanneer je die eigenschappen hebt, dan kunnen er wonderen gebeuren.
In minder dan twee weken werden van haar manuscript nog eens bijna duizend aandelen verkocht waardoor haar grote droom nu in vervulling gaat. Marion was bereid om er alles voor te doen en nam verantwoordelijkheid voor haar eigen daden en succes!
Betekent dat dan ook dat je met die mentaliteit altijd alles voor elkaar zult krijgen?
Natuurlijk niet! Maar je hoeft jezelf in ieder geval niet te verwijten dat je op het moment dat je de kans had, dat je er niet alles aan hebt gedaan om je doel te bereiken.
Dan is het ook heel wat makkelijker om te accepteren wanneer iemand tegen je zegt: 'I'am sorry. They just closed the doors".
